Tocht naar Chatham

Tocht naar Chatham
Onderdeel van de Tweede Engelse Oorlog
Het verbranden van de Engelse vloot voor Chatham, door Peter van de Velde.
Datum	19 - 24 juni 1667
Locatie	de Theems en de Medway
Resultaat	Beslissende Nederlandse overwinning
Strijdende partijen
Engeland Nederland
Leiders en commandanten
George Monck Prins Ruprecht van de Palts Cornelis de Witt Michiel de Ruyter Willem van Ghent
Portaal    Marine

De Tocht naar Chatham of de Slag bij de Medway (Engels: Raid on the Medway of The Dutch Raid) was een hybride militaire aanval van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden op de Engelse oorlogsvloot en marinescheepswerven, tijdens de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog (1665–1667).

De Nederlanders, onder bevel van admiraal Michiel de Ruyter, met direct toezicht van Gedeputeerde Cornelis de Witt, brachten Engeland zware verliezen toe. Ze zeilden naar de Engelse kust, beschoten Sheerness, voeren de Theems op tot Gravesend, zeilden hierna de Medway op tot in Chatham, sinds 1560 de belangrijkste Engelse marinebasis, waar ze drie grote en tien kleine schepen tot zinken brachten en de HMS Unity en HMS Royal Charles, vlaggenschepen van de Engelse vloot, enterden en meesleepten naar Nederland. Het was het grootste verlies ooit voor de Engelse marine en leidde tot een snel einde van de oorlog, de betrokken partijen sloten op 31 juli 1667 vrede met het Verdrag van Breda.^[1]

1. ↑ (en) "It can hardly be denied that the Dutch raid on the Medway vies with the Battle of Majuba in 1881 and the Fall of Singapore in 1942 for the unenviable distinctor of being the most humiliating defeat suffered by British arms." – Charles Ralph Boxer: The Anglo-Dutch Wars of the 17th Century, Her Majesty's Stationery Office, London (1974), p.39